Week 3

Week 3 is alweer bijna om en wat hebben we een boel gezien en beleefd. Zo hebben van dichtbij uit een klein kano-tje een nijlpaard gezien in een prachtige omgeving. Ook zijn we dit weekend naar Mole national park geweest en hebben we wel 6 olifanten kunnen spotten op een meter of 50 afstand op de safari's. Heel bijzonder, en het is toch ook waar je op hoopt als je naar Afrika gaat.

De kinderen hebben ondertussen schoolvakantie gekregen dus er zijn er een heleboel vrij. Daarom hebben de dames (Lucia, Yonne en Sabine) er wat structuur ingebracht door te beginnen met tekenen/kleuren, daarna vaak dansen en muziek luisteren en er wordt afgesloten met vrij spelen uit de bak met speelgoed. Daarna krijgen ze van ons een stuk fruit of biscuitjes, zodat ze ook eens een extraatje hebben. Deze structuur proberen we vol te houden zodat de kinderen ook weten hoe de dag gaat verlopen en dit maakt het wat minder hap/snap dan in de eerste week. Toen deed ieder kind iets anders en liepen wij van het ene groepje naar het andere zonder echt iets toe te voegen (we waren hier ook niet tevreden over). We proberen de kinderen hiermee ook te leren om samen te spelen, te delen en ook wat manieren. Bij de uitdelen van de kleren waren ze bijvoorbeeld best graaierig en hier waren we toch wel van geschrokken omdat je alleen dankbaarheid verwacht. Nu laten we ze eerst netjes wachten en we verwachten dat ze please zeggen en dankjewel. Als we zien dat ze niet goed met spullen omgaan of niet willen delen pakken we het terug. Er is anders ook niemand die de wezens dit leert, hopelijk krijgen ze er echt iets van mee.

Ik (Roy) heb met caretaker Clement kleine doeltjes in elkaar getimmerd en natuurlijk veel gevoetbald. Met als hoogtepunt de wedstrijd tegen buurdorp/kindertehuis Narbari! Eerst op de motorking met de spelers en daarna werden de meisjes (supporters) opgehaald. Wat een beleving.. Ik was scheidsrechter en heb fluiten zelden zo leuk gevonden. 2 x 20 min, ondertussen was het hele dorp uitgelopen en zonder overdrijven waren er rond de 100 mensen. De grensrechters liepen met grote takken als vlaggen. En hoe gevaarlijk het veld of inkomende spelers zijn, het was altijd fair. Uiteindelijk werd het 2-0 voor ons dorp/weeshuis Silinga!! Hoe ze daar een doelpunt vieren is echte vreugde. Een super ervaring voor beide weeshuizen, dinsdag is de return.

Maar misschien nog wel het belangrijkste in dit verslag de vorderingen van het weeshuis. En die vorderingen zijn er want in een week hebben een 6tal mensen het hele dak van het nieuwe weeshuis gemonteerd. Tot onze grote vreugde natuurlijk, want we kwamen ook om wat te bereiken op de langere termijn. Nadat wij besloten hebben om het dak te gaan betalen (ca 2000 euro) van het sponsorgeld hebben ze er echt vaart achter gezet en dat is super. Wat er nu nog moet gebeuren is het plasteren (de muren glad maken), de vloer verharden en de afwerking zoals kozijnen/deuren. We hopen dat ze net zo hard doorwerken als deze week dan is het snel af! Deze week hebben we het Nabari weeshuis gezien, wat als voorbeeld dient voor "ons" nieuwe weeshuis... en het was echt heel mooi! Ook hebben we daar gezien dat de kinderen betere matrassen hebben, wat ons op het idee heeft gebracht om deze ook te kopen voor Silinga. We hebben nog zo'n 1000 euro aan sponsorgeld te besteden en daar willen we natuurlijk nog iets mee doen wat ons een mooie toevoeging lijkt. Nog even overleggen met onze gastvader maar dit is ons eerste plan in ieder geval!

Nu breekt onze laatste week helaas alweer aan.. vrijdag gaan we de bus weer in naar het Zuiden en zaterdagavond vliegen we naar huis. Ook wel weer fijn hoor, maar eerst nog even genieten!

Tot slot nog even een lijstje typisch Ghanese dingen die hier opvallen:
- Ghanesen dragen alles op hun hoofd. Toen we aankwamen zelfs onze koffers van 23 (!) kilo, maar ook echt allerlei anders. Meest grappige voorbeelden (probeer dit voor je te zien): 1 ananas, een bijbel, een naaimachine, een handtas (ipv vast te houden dus). We blijven erom lachen.

- Er is hier heel erg sprake van hiërarchie. De mannen doen geen klap maar commanderen erop los, onze gastvader legt bijvoorbeeld niet zelf zijn bedje klaar maar roept daarvoor een bij ons wonend meisje uit bed.

- Ghanesen zijn ontzettend gastvrij en behulpzaam. Overal waar je loopt kun je om hulp vragen en iedereen zal je helpen.

- Niks, maar dan ook niks gaat op tijd. We moeten altijd wel weer ergens op wachten voor we weg kunnen, en als je ergens gaat eten kun je gerust 2 uur zitten wachten. Eerst schreef ik (Lucia) dat we daar wat van konden leren, nu durf ik te beweren dat zij met een beeeeetje meer tijdsbesef wel een stuk effectiever zouden zijn. Soms is het echt te erg ;)

- Overal, maar dan ook echt overal worden dingen verkocht. Vooral eten, in bakken op hun hoofd of in kraampjes langs de weg. Wat daarbij bijzonder is, is dat ze in 1 dorp alleen maar uien verkopen, en op een andere plek weer alleen houtskool. Lijkt me dat je dan niks verkoopt, maar toch.

- Ghanesen groeten elkaar ieder moment dat ze elkaar tegen komen. Ook al is dat 28x per dag, iedere keer zeg je weer hoi en hoe gaat het. Ook als je iemand opbelt om ergens over te overleggen maak je eerst een beleeft praatje. How is your morning/afternoon/etc is ook wat wij de hele tijd horen. Maar owee als je wat anders zegt dan fine, want dan zijn ze heeeel bezorgd. Ik (Lucia) was een paar dagen ziekjes en moest eigenlijk maar meteen naar het ziekenhuis. Toen ik dit niet nodig vond moest ik dan maar de hele dag rusten en ze zouden bidden dat ik beter werd. Dat is trouwens ook iets wat echt bij de Ghanesen hoort: het hele leven is doordrenkt met godsdienst. God bless you, dat horen wij steeds als bedankje voor het geld/cadeaus.

Nou genoeg te lezen voor jullie, tot snel!

Ps: op het moment van versturen zitten we in een volgepropte trotro vanaf het safaripark. We zaten eigenlijk in een bus (hiervoor kwamen we om 3 uur snachts uit ons bed) maar deze ging stuk. Na een uur proberen zijn de chauffeur en conducteur m gesmeerd, naar verluidt omdat ze bang waren dat mensen geld terug wilden. Daar stonden we dan. Gelukkig is er altijd een behulpzame Ghanees in de buurt die een bussie voor de blanken geregeld heeft. Zo komen we er wel! :)

Liefs, Lucia en Roy